Richard Farr - Keizers van het IJs
De achterflap:
1909. Robert F. Scott kondigt een expeditie aan naar het nog niet ontdekte Antarctica. Cherry is de gelukkigste jongeman ter wereld wanneer hij als assistent mag meereizen. Maar Cherry's geluk keert. Op Antarctica moet hij vechten om in leven te blijven: sneeuwstormen, verraderlijke ijsspleten, bevriezingsverschijnselen en hongerige orka’s kruisen zijn pad.
De druk op Scotts bemanning neemt toe wanneer blijkt dat ook Roald Amundsen een poging doet om als eerste de Zuidpool te bereiken. Scott besluit met een klein team de laatste kilometers zo snel mogelijk af te leggen, maar wanneer ze de Zuidpool bereiken, ontdekken ze dat Amundsen hun voor is geweest. Scott en zijn team overleven de terugreis niet. Cherry vindt de overledenen in een tent.
Een waargebeurde tragedie herverteld door de ogen van het jongste bemanningslid: een aangrijpend verhaal over moed en kameraadschap.
Mijn mening:
Een van de beste reisverhalen ooit geschreven is The Worst Journey in the World van Apsley Cherry-Garrard. Een kanjer van een boek dat heel minutieus de legendarische, maar noodlottige expeditie naar Antarctica van de Brit Robert Falcon Scott in 1910-1912 uit de doeken doet. De titel verwijst naar de minder bekende trektocht die Cherry-Garrard, samen met Edward Wilson en Henry ‘Birdie’ Bowers, zelf maakte. Een vijf weken durende tocht die hen bijna het leven kostte.
The Worst Journey in the World is geen gemakkelijk boek, ook al omdat hij niet in het Nederlands verschenen is. Maar gelukkig is er Richard Farr, die op basis van het relaas van Apsley Cherry-Garrard een spannende, vlotlezende avonturenroman schreef, bestemd voor jong en oud. Farr vertelt het verhaal vanuit het standpunt van Cherry-Garrard, die tot zijn eigen verbazing met de expeditie van Scott mee mag naar Antarctica. Als onervaren jongeling voelt hij zich aanvankelijk het vijfde wiel aan de wagen, maar door zijn enthousiasme en werkijver wordt hij al snel door iedereen gerespecteerd.
Wanneer zoöloog Edward ‘Bill’ Wilson putje winter naar een kolonie keizerspinguïns op Cape Crozier wilt trekken om er bebroede eieren van de dieren te gaan halen, neemt hij Cherry-Garrard en ‘Birdie’ Bowers mee. Een gevaarlijke onderneming van bijna 100 kilometer lang, grotendeels in nog onbekend gebied en dat allemaal in volle duisternis. Tijdens de poolnacht laat de zon zich maandenlang niet zien. Keizerspinguïns zijn de enige vogels in Antarctica die in deze gure periode hun eieren uitbroeden. Het trio moet sneeuwstormen en temperaturen tot min 61° Celsius doorstaan.
Mocht Keizers van het IJs een pure fictieroman zijn, dan zou ik Richard Farr beschuldigd hebben van het schrijven van een ongeloofwaardig verhaal. Maar alles wat in het boek staat is echt gebeurd, en dat maakt het doorzettingsvermogen en het voortdurende optimisme van vooral Wilson en Bowers des te bewonderenswaardig.
Richard Farr gaat ook in op de tocht naar de geografische zuidpool van Robert Falcon Scott later dat jaar. Op de terugweg sterven Scott, Bowers, Wilson, Lawrence Oates en Ted Evans van honger en uitputting. Apsley Cherry-Garrard hoort bij het team dat op zoek gaat naar de vermiste expeditieleden. Het verhaal van de ontdekking van de tent, met daarin de lichamen van Scott, Bowers en Wilson, is erg aangrijpend.
Ook al kende ik het verhaal al, Keizers van het IJs liet me niet los en ik las het boek bijna in één ruk uit. Richard Farr schrijft met veel humor. De karakters van vooral Cherry-Garrard, Wilson en Bowers zijn goed uitgewerkt, waardoor het echt mensen van vlees en bloed zijn. Kaarten, foto’s en informatieve fiches geven de nodige duiding bij het verhaal. Enkel de vele voetnoten storen wat. Kortom een sterk boek en een aanrader van iedereen die van spannende avonturenromans en reisverhalen houdt.
terug naar literatuurlijst
|
|
