De Discovery-expeditie van Robert Falcon Scott

Op 6 augustus 1901 verlaat de Discovery Engeland. Aan boord een van de grootste namen uit de geschiedenis van Antarctica: Robert Falcon Scott. Hij is de leider van de in die tijd best uitgeruste wetenschappelijke expeditie naar Antarctica. De National Antarctic Expedition, later gemeenzaam Discovery-expeditie genoemd, heeft als een van de voornaamste doelen het bereiken van de geografische zuidpool.

Na een tussenstop in Nieuw-Zeeland steekt de Discovery op 3 januari 1902 de poolcirkel over. Op weg naar de plaats waar de expeditie zal overwinteren, houden ze even halt bij Cape Adare, beklimmen Charles Royds en Edward Wilson de Ross Ice Shelf en wordt King Edward VII Land ontdekt. Op 4 februari zijn Scott en Ernest Shackleton de eersten die Antarctica vanuit de lucht mogen bewonderen. Vanuit de luchtballon Eva maakt Shackleton op 240 meter hoogte de eerste luchtfoto's van het witte continent.

De expeditie brengt de winter door op Ross Island, in de McMurdo Sound. De overwinteringsplaats wordt Hut Point genoemd. Op 4 maart 1902 maken twaalf expeditieleden een tocht naar de pinguïnkolonie in Cape Crozier. Normaal zou Scott deze tocht leiden, maar door kniepijn, een gevolg van een ongelukkige val tijdens het skiën, neemt Royds zijn plaats in. De tocht is zwaar. De honden willen niet luisteren en door de te zachte sneeuw raken ze niet vooruit. Royds stuurt negen man terug naar huis en probeert samen met Reginald Koettlitz en Reginald Skelton de broedplaats te bereiken. Maar na nog eens vijf dagen zwoegen, hebben ze de pinguïns nog niet gevonden en besluiten ook maar terug naar Hut Point te trekken, wat hen zonder problemen lukt.

De negen mannen die eerder zijn teruggestuurd, hebben minder geluk. Onderweg moeten ze een berg beklimmen, Castle Rock, op minder dan zeven kilometer van Hut Point. Op de top worden ze verrast door een blizzard. Ze kunnen geen hand voor hun ogen zien. In plaats van rustig af te wachten tot de sneeuwstorm gaat liggen, besluiten ze toch verder te gaan. Clarence Hare gaat in de achtergelaten sleden zijn skilaarzen halen, maar komt niet meer terug. Tijdens de gladde afdaling glijdt Edgar Evans plots uit en sleurt Michael Barne en Arthur Quartley in zijn val mee. Als bij wonder stopt zachte sneeuw hun glijpartij, net voor een steile afgrond. Een hond heeft minder geluk en schiet naast hen door recht de zee in.

De vijf mannen die zich nog boven op Castle Rock bevinden zetten hun weg verder, maar staan plots voor een afgrond. George Vince glijdt echter uit, valt in de afgrond en vindt de dood in het ijskoude zeewater. De vier mannen die meer geluk hebben, bereiken uiteindelijk Hut Point. Evans, Barne en Quartley worden later teruggevonden. Twee dagen later komt de als verloren beschouwde Hare doodleuk binnengewandeld, zonder ook maar een teken van bevriezing. Hij is onderweg gewoonweg in slaap gevallen. Bedekt door sneeuw had hij geen last van de snijdende wind.

Tijdens de winter ziet de South Polar Times het daglicht, een maandelijks tijdschrift, uitgegeven door Shackleton. Elk expeditielid mag artikelen schrijven.

Op weg naar de geografische zuidpool

Op 2 november 1902 beginnen Scott, Shackleton, Wilson en 19 honden aan de belangrijkste tocht van de expeditie. Ze zijn van plan om als eersten de geografische zuidpool te bereiken. Op 25 november wordt de 80ste breedtegraad bereikt. Maar de tocht verloopt moeizaam. De honden hebben honger en hun conditie is allesbehalve optimaal. Er zit niets anders op dan een deel van de honden dood te schieten en ze aan de andere voor te schotelen. "A moral cowardice of which I am heartily ashamed", vindt Scott, maar ze hebben geen keuze.

Shackleton, Scott en Wilson vlak voor hun vertrek richting geografische zuidpool

Shackleton begint last te krijgen van gewollen tandvlees, de eerste tekenen van scheurbuik. Wilson lijdt aan sneeuwblindheid en kan de berg die ze ontdekten, de Mount Markham, niet zien. Wanneer ze 82°17' zuiderbreedte bereikt hebben, besluit Scott rechtsomkeert te maken. Zijn twee metgezellen zijn er te erg aan toe en hij wil hun leven niet op het spel zetten. Vooral de toestand van Shackleton is zorgwekkend: hij kan met moeite ademen, hij spuwt bloed en moet met de slee voortgetrokken worden. Op 3 februari 1903 bereiken ze Hut Point.

Ondertussen is, zoals afgesproken, William Colbeck met de Morning in de MacMurdo Sound aangekomen om de expeditie te bevoorraden. Acht expeditieleden krijgen de opdracht met de Morning terug naar Engeland te varen. Een van hen is Ernest Shackleton, maar hij zal later nog geschiedenis schrijven. Zijn plaats wordt ingenomen door George Mulock.

Het tweede jaar worden nog enkele wetenschappelijke tochten gemaakt. In september wordt dan toch de pinguïnkolonie op Cape Crozier bereikt. Royds, Wilson en vier anderen brengen twee kuikens en een hoop eieren mee. Scott leidt in december een tocht naar het zuiden van Victorialand waar ze de Droge Valleien ontdekken.

De Discovery, de Morning en de Terra Nova in de McMurdo Sound

Op 5 januari 1904 verschijnen er twee schepen in de McMurdo Sound: de Morning en de Terra Nova. Dit laatste schip wordt door de Britse regering gestuurd voor het geval dat de Discovery niet zou kunnen vertrekken. Onnodig, want de Discovery raakt op 16 februari 1904 los uit het pakijs.

Volgende pagina |
Terug naar overzicht expedities |