De Droge Valleien vormen een van de meest extreme woestijnen op onze planeet. Ze bevinden zich in Victorialand, nabij de McMurdo Sound en de Rosszee. Ze werden in december 1903 ontdekt door Robert Falcon Scott, William Lashly en Edgar Evans tijdens de Discovery-expeditie.

De Droge Valleien bestaan uit een 15-tal valleien. De belangrijkste zijn de Victoriavallei, de Wrightvallei en de Taylorvallei. Verder vind je er 6 rivieren en 13 meren. De Droge Valleien zijn in totaal zo’n 4800 vierkante kilometer groot en vormen het grootste ijsvrije gebied in Antarctica. Andere, kleinere ‘oases’ elders in Antarctica zijn onder meer de Larsemann Hills, de Vestfold Hills en de Bunger Hills.

Satellietbeeld van de Droge Valleien
(© Nasa / Japan ASTER Science Team)

Klimaat

De vochtigheid in de Droge Valleien is extreem laag. Jaarlijks valt er nauwelijks 1 centimeter sneeuw. Het gebied is ijsvrij omdat de sneeuw tegengehouden wordt door het Trans-Antarctisch Gebergte. Het is er relatief warm. De gemiddelde jaartemperatuur bedraagt min 17 graden Celsius.

Leven

Robert Falcon Scott noemde het de ‘vallei van de dood’, maar eigenlijk is er heel wat leven terug te vinden. In de scheurtjes van de rotsen leven bacteriën, microben en schimmels. Op de bodem van de niet bevroren meren zitten er algen.

Soms wagen zeehonden zich in het gebied, maar ze kunnen er niet overleven. In de Droge Valleien stoot je af en toe op gemummificeerde robben. Sommige liggen er al meer dan 100 jaar.

De Droge Valleien lijken op het landschap van de planeet Mars. Omdat er in de Valleien ondanks de extreme omstandigheden toch microben kunnen leven, vermoeden wetenschappers dat dit op Mars ook wel eens het geval zou kunnen zijn.

De Droge Valleien
(© National Science Foundation / Nathan Biletnikoff)

Meren en rivieren

De Droge Valleien zijn niet helemaal droog, want je vindt er ook meren en rivieren.

De Onyx is de langste rivier in Antarctica. Hij is 32 kilometer lang en voert het smeltwater van de Wright Lower Glacier via de Wrightvallei naar het Vandameer.

De meren in de Droge Valleien zijn zoutwatermeren. Het water blijft vloeibaar omdat het water meer dan zeven keer zouter is dan zeewater. Het water is vaak wel met een laag ijs bedekt, maar zijn niet te vergelijken met subglaciale meren zoals het Vostokmeer die kilometers onder de ijskap liggen. De bekendste meren zijn het Vidameer, het Vandameer en het Bonneymeer.

Het meest zoute meer ter wereld vind je in de Droge Valleien: Don Juan Pond. Het meer heeft een zoutconcentratie van meer dan 40%. Ter vergelijking: voor het Assalmeer is dit 34,8%, voor de Dode Zee 33,7%. Het meer is trouwens niet genoemd naar de vrouwenverleider, maar naar de twee Amerikanen die het in 1961 per helikopter ontdekten: Donald Roe en John Hickey. Toen ze het meer voor het eerst zagen, vroor het min 30 graden Celsius. Toch was het meer niet bevroren. In het meer werd later een mineraal gevonden (een calciumzout) dat de naam antarcticite kreeg.

Er is ook een waterval met de mooie naam Bloedwaterval. Deze zoutwaterval ontspringt aan de voet van de Taylorgletsjer en stort zich van daar in het Bonneymeer. De waterval werd ontdekt in 1911 door de Australische geoloog Griffith Taylor.