Deel
7: The Vestfold Hills Magical Tour
Na bijna drie maanden is het Antarctisch avontuur afgelopen.
Langs de ene kant voel ik me wat triest omdat ik dit boeiende
en unieke continent moet achterlaten en het niet zeker is
of ik hier ooit nog een voet aan wal zal zetten. Met spijt
in het hart neem ik afscheid van de mensen die hier de rest
van de winter blijven. Maar tegelijkertijd moet ik zeggen
dat ik heel gelukkig ben dat ik terugkeer naar huis, ik
verlang naar het weerzien met familie en vrienden.
Nu ik terug op de Aurora Australis ben, heb ik
zeeën van tijd om het een en ander neer te pennen over
de laatste weken op de basis. Zoals verwacht is de maand
januari nog heel druk geworden. Gelukkig was het weer meestal
uitzonderlijk goed, zodat er zonder al te veel moeilijkheden
van hot naar her gevlogen kon worden. Bij momenten hing
er echt een zomers sfeertje rond de basis: zon, een zeebriesje
en temperaturen tot tien graden (boven nul!). De meeste
mensen liepen buiten rond in T-shirt en diegene die zich
niet schaamden voor hun melkwitte benen trokken zelfs shorts
aan. Zomer op Antarctica!
Maar van die zomer was niet veel te merken op de zesdaagse
trektocht die ik samen met Mark Maxwell en Tony Graham heb
ondernomen. Deze tocht was een soort "Ronde van de
Vestfold Hills" waarbij we overnachtten in een hut
of een tent. De dagen voordien had ik het al op mijn weerkaarten
zien aankomen, vanaf zondag stormwinden over Davis en Prydz
Bay. En die zondag was nu juist de dag van ons vertrek.
Dit was een van de weinige keren dat ik hoopte dat mijn
weervoorspelling compleet verkeerd zou zijn. Toen we vertrokken
sloeg de naald van de anemometer uit tot 35 à 45
knopen (wat overeenkomt met ongeveer 70 tot 80 kilometer
per uur). We hadden onze limiet gezet op 50 knopen dus:
"Vestfold Hills, here we come!"
Gisteren nog gaf Chris Carson hier aan boord van de Aurora
Australis een uiteenzetting over het ontstaan en de
evolutie van de Vestfold Hills. Chris is een geoloog die
de afgelopen jaren heel wat onderzoek gedaan heeft op het
gebied van de veranderingen van de aardkorst in dit stukje
van Antarctica. De Vestfold Hills kunnen beschouwd worden
als een vrij oud geologisch gebied. Het is ontstaan zo'n
2500 miljoen jaar geleden (2500000000!), terwijl de Aarde
zich voor het eerst liet zien 4500 miljoen jaar terug. De
Vestfolds zijn ongeveer 20 kilometer op 20 kilometer groot
en het is werkelijk uniek op de hele wereld omdat het ontbreken
van bomen of andere begroeiing ervoor zorgt dat erosie door
wind en vorst voor honderd procent hun gang kunnen gaan
en dit zonder ook maar enige impact van de mens. De bruinrode
rotsen worden doorkruist door zwarte, evenwijdige of snijdende
strepen, een gevolg van magma die zich door de aardkorst
heeft geboord en daar is afgekoeld en versteend. Nu vormen
deze dikes van doloriet voor een spectaculair accent
in de Vestfold Hills.
Groeten van ondergetekende
(voor Brookes hut)
Maar ik moet eerlijk zeggen dat we daar niet al te veel
aandacht voor hadden toen we, met de loodzware rugzak, ons
een weg vochten tegen de wind in. Paden moet je natuurlijk
niet verwachten, kaart en kompas tonen de weg. Ieder van
ons had een radio op zak zodat we in geval van nood altijd
de basis konden oproepen. Tweemaal per dag, op een vast
tijdstip waren we verplicht om ons te melden met onze locatie
en onze bestemming. Kwestie om de mensen op de basis te
verzekeren dat alles goed gaat. En de eerste dag stapten
we acht uur, zoekend naar het goede ritme, af en toe stoppen
om iets te eten of te drinken (zulke gelegenheden zijn ideaal
om zonder gewetenwroeging bergen chocolade te eten!) en
te genieten van de omgeving. Door een misstap bij de beklimming
van Jackson Hill kwam ik ongelukkig ten val waaraan ik een
gekneusde of gebroken rib overhield. 's Avonds in Watt's
hut, na het eten van "Tony's tuna surprise" waren
we blij dat we ondanks het slechte weer toch vertrokken
waren.
Onvoorziene sneeuwophopingen
zorgden voor heel wat extra kilometer omweg
But the worst was yet to come! Wat wisten wij wat de weergoden
nog in de petto hadden voor ons? Rond een uur of tien 's
morgens lieten we Watt's Hut achter ons met als bestemming
Boulder Hill, met zijn 158 meter het hoogste punt van de
Vestfold Hills! Aan de voet van die heuvel bevindt er zich
een depot met een paar tenten, een kookvuur en voedsel.
Dit zou een van de spectaculairste dagen moeten worden met
zicht op Sorsdall Glacier, scherpe ravijnen en verschillende
watervalletjes. En aanvankelijk viel het allemaal nogal
best mee. Maar na de lunchstop, toen we ons tussen de gletsjer
en Crooked Lake bevonden, stak de wind een tandje bij maar
dat tandje werd algauw een hele kies! Elk uur stopten we
om op adem te komen en te zien hoe ver we opgeschoten waren,
ieder uur vijfhonderd meter! Het toppunt van de storm kwam
onverwacht en met ongelooflijke kracht. Tony en ik verkenden
een ravijn toen ik plots een wervel op ons zag afkomen.
Het volgende moment werden we zonder enige weerstand tien
meter achteruitgeworpen. Gelukkig werd onze val gebroken
door onze rugzak. Om elf uur 's avonds bereikten we het
depot en na het opzetten van de tent, wat bij dit weer geen
piece of cake is, kropen we in onze slaapzak en
zelfs het luidruchtige wapperen van het tentzeil kon ons
niet uit onze slaap houden...
In de nabijheid van
Boulder Hill is er een indrukwekkende ravijn met de
tot de verbeelding sprekende naam "hidden gorge"
Van op Boulder Hill heb je gewoonweg een fantastisch zicht.
Kijk je naar het westen, dan zie de gletsjer, ontelbare
meren en de twee fjorden, Crooked fjord en Ellis fjord,
die uitmonden in de zee. Naar het oosten kijk je pal tegen
een ijsmuur aan, want vandaar rijst het Plateau ongelooflijk
stijl naar drieduizend meter hoogte. Het is een adembenemend
gevoel om je daar als klein mensje in zo een overweldigend
stuk natuur te bevinden. Heel stil worden met een enorm
gevoel van respect en nietigheid was het enige waartoe ik
in staat was.
Zicht vanop Stalker
Hill richting Lake Bisernoye
De derde dag bracht ons naar Trajer Ridge. De wind was
voor een groot deel gaan liggen maar in de plaats daarvan
schoven er geleidelijk aan sneeuwzwangere wolken boven onze
hoofden. Nu ja, als je in Antarctica bent kun je dit wel
verwachten. Ondanks de relatief lage toppen van de Vestfold
Hills zijn er heel wat steile beklimmingen en afdalingen,
waarbij je een beroep moet doen op al je koelbloedigheid
en enig gevoel van hoogtevrees best zo diep mogelijk in
je rugzak verbergt. Op die manier werd deze tocht een unieke
combinatie van avontuur, uitdaging, bewondering en genieten
in een uniek decor.
Trajer Ridge is een
sneeuw-ijstong die zich een tiental kilometer ver de Vestfold
Hills inboort
Tony laat zijn haren
wapperen in de wind
Ons gevoel voor flexibiliteit en durf werd nog eenmaal
goed op de proef gesteld. De vierde dag toen we nog zo'n
goede (of slechte) kilometer van Platcha Hut verwijderd
waren en met onze gedachten reeds naast de kachel zaten
en genoten van een warme kop koffie, bleek plots de oversteek
verdwenen. Waar doorgaans een sterke sneeuwbrug lag, zagen
we nu een wilde stroom water naar beneden donderen. Vierletterwoorden
ontsnapten aan onze mond! Er zat niks anders op dan op onze
stappen terug te keren en te zoeken naar een andere verbinding.
na een uurtje vonden we de enige oplossing: een relatief
traag stromend "beekje" van zo'n dertig meter
breed en op het eerste zicht niet dieper dan één
meter. We keken naar elkaar en tien minuten later stonden
we met onze blote billen in het ijskoude water. Niet uitglijden
over de spiegelgladde rotsen was nog de grootste uitdaging.
Toen we 's avonds met z'n drieën genoten van een lekkere
Glenmorangie waren we toch wel heel gelukkig met onszelf
en probeerden niet te denken aan 's anderendaags wanneer
we diezelfde beek in tegenovergestelde richting zouden moeten
oversteken...
Wat nu gedaan? Waar
eens de oversteek was naar Platcha-hut, stroomt nu het water
wild naar beneden
Dan maar schoenen uit,
broek uit en waden door het ijskoude water
De rest van de tocht verliep vlekkeloos, zelfs de zon liet
zich af en toe zien. Hiervan maakte ik gebruik om dit toch
wel heel merkwaardige landschap (sommige zeggen dat Mars
er net hetzelfde moet uitzien) op de gevoelige plaat vast
te leggen. Ik had me er reeds bij neergelegd dat ik mijn
grootbeeldcamera om zwartwit-opnames te maken de hele tocht
voor niks had meegesleept. Vrijdagavond kwamen we terug
in Davis. Een hete douche spoelde het vuil van zes dagen
weg, enkel de unieke ervaring en goede herinneringen bleven
over.
Mark poserend tussen
fantastische (natuurlijke!) ijscreaties
Lake Zvezda gezien
vanop Parker Hill
Het is vandaag dinsdag tien februari en binnen vier dagen
komt de Aurora Australis aan in Hobart. Eergisteren
lieten we de laatste ijsberg achter ons en vannacht was
ik gelukkig om mijn eerste aurora te zien, samen met een
vallende ster. Kon ik mij een mooiere afsluiter van mijn
Antarctische zomer voorstellen...?
Marc De Keyser, 10 februari 2004
Terug naar inhoudstafel
|
|
