Deel 1: Een woelige reis naar Antarctica

Ik ben meteoroloog bij het KMI en werk in het Oceanografisch Meteorologisch Station in Zeebrugge. Maar momenteel neem ik vijf maanden verlof zonder wedde om te werken bij het Bureau of Meteorology (dit is het KMI van Australië). Zij hebben mij in dienst genomen om als meteoroloog te werken in hun Antarctische basis Davis, die is gelegen op 68° zuiderbreedte en 78° oosterlengte, net ten oosten van de Lambert Glacier en de Amery Ice Shelf. Davis is een van de drie basissen die de Australiërs op Antarctica runnen. De andere zijn Mawson en Casey. Vanuit Davis maken we de weervoorspellingen voor alle drie de locaties.

Ik ben op 3 oktober 2003 vertrokken uit België richting Hobart, Tasmanië. De maand oktober was een maand vol training en opleiding over allerhande procedures van veiligheid, eerste hulp, wat te doen als het brand en andere gevallen van nood. Ik heb ook een hele tijd doorgebracht op het weerbureau zelf en dit om kennis te maken en vertrouwd te geraken met de informatie die we in Davis gebruiken: computermodellen, satellietontvangst, enzovoort. Maar daarover zal ik later nog wel wat meer schrijven.

Op 3 november zijn we dan eindelijk met de Aurora Australis uit Hobart vertrokken voor een veertien dagen durende bootreis over de Zuidelijke Oceaan. Juist ja, met de diepste depressies en de hoogste golven en aangezien ik hoegenaamd geen ervaring had met wilde zeeën en ontembare stormen, was het toch maar met een klein hartje dat ik Hobart steeds maar kleiner zag worden.

De volgende dag was het al zover. Windkracht tien en de golven sloegen algauw over het dek. En terwijl de kapitein al fluitend achter zijn roer stond viel het een na het andere slachtoffer. Ik probeerde op een heen en weer schuivende bureaustoel nog het beste te maken van mijn weervoorspelling, maar ook ik voelde me eerder een schotelvod dan een stoere zeebonk. Maar na die eerste dag is het in stijgende lijn gegaan. Een paar dagen later stond ik bij een deining van tien meter naast de kapitein zijn leuke deuntje mee te fluiten.

De rest van de reis is onvoorstelbaar boeiend geweest, de voorspellingen van weer en wind lukten heel goed. Die zijn belangrijk om de koers te bepalen, in functie van de deiningsystemen. Zeker toen we Antarctica begonnen te naderen werd het erg spannend. De temperatuur zowel van de lucht als van het zeewater daalde voortdurend, en al gauw kwamen we de eerste ijsbergen tegen en voeren we in zee-ijs. Ook de wildlife liet zich niet onbetuigd. Eerst en vooral hadden we het gezelschap van albatrossen en stormvogels (grote en kleine!) en op de ijsbergen of ijsschotsen durfden er al eens wat pinguïns en robben zitten. Een enkele keer zwommen er drie dwergvinvissen rond het schip. Die dieren in de vrije natuur onverwachts te ontmoeten is toch nog altijd heel speciaal.

Zondag 16 november vielen de motoren van de Aurora Australis dan eindelijk stil. We waren nog een paar kilometer door dik vast ijs gebroken, maar een viertal kilometer voor Davis hield de kapitein het voor bekeken en konden we eindelijk van op het schip Davis bewonderen met op de achtergrond de Vestfold Hills en verderop het steil reizende Antarctische Plateau. Maar algauw werd het grijs en begon het te sneeuwen. Davis, dat nog gekend is als "de Rivièra van Antarctica" deed zijn naam weinig eer aan.

Marc De Keyser poseert voor de Aurora Australis

De volgende dag zijn we over het zee-ijs naar de basis gestapt, nog steeds onder een grijze sneeuwhemel. De eerste voetstap op Antarctica stelt men zich waarschijnlijk heel romantisch voor, maar hier moest ik opletten dat ik niet uitgleed in de modder! Ook de basis zelf deed eerder chaotisch dan wel georganiseerd aan. Gebouwen van de eerste pioniers, wooncontainers, nieuwe gebouwen, alles staat op het eerste zicht kriskras door elkaar. Ook lijkt men hier het landschap wat extra kleur te willen geven want alle buildings hebben hier verschillende kleuren. Op de koop toe gaat men dit seizoen een groot gebouw bijzetten zodat het nu helemaal op een bouwwerf lijkt.

Davis Station (© foto: Marc De Keyser)

Ik wil niet negatief zijn want ik moet zeggen dat het comfort en communicatie die we hier, op een zo geïsoleerde plaats, te onzer beschikking hebben echt wel uitzonderlijk zijn. Ik heb een kamer voor mij alleen, met telefoon en internetaansluiting. Douche en toilet deel ik met nog twee andere gasten. Voor Antarctica is dit echt een luxe, weet je. Ik ben reeds tweemaal met the British Antarctic Survey naar Rothera op het Antarctisch Schiereiland geweest en daar hadden we één kamer voor vier mensen, één douche voor dertig gasten, geen internet en de telefoon was niet te betalen. Daarvan is het hier dus echt wel ongelooflijk goed.

Marc De Keyser, 28 november 2003

Volgende pagina |
Terug naar inhoudstafel |