Deel 2: De zonsverduistering

De eerste dagen nadat de Aurora aankwam in Davis, is het erg druk op en rond de basis. Eerst en vooral moeten de voorraden voor de komende winter overgebracht worden van het schip naar de basis. En aangezien de Aurora Australis een viertal kilometer zee-inwaarts ligt, is dat een werk van lange adem. Ook de brandstof voor voertuigen en generatoren moet worden overgepompt, hetgeen in het kader van de bescherming van het unieke milieu van Antarctica zeker geen vanzelfsprekende zaak is. En dit alles valt samen op een moment dat er ongeveer zestig nieuwe mensen op de basis aankomen. Je moet je voorstellen dat je de hele winter in een basis op Antarctica (en dat is ongeveer acht maanden) met zo'n twintigtal mensen doorbrengt en plots komen er zestig enthousiastelingen aan, die je levensritme totaal dooreenschudden. Al deze factoren zorgden ervoor dat aan de eclips weinig of geen aandacht werd geschonken.

Nochtans ligt Davis op een punt waar de zonsverduistering voor ongeveer 99 procent te zien zou zijn. We zijn ons maar van het unieke evenement bewust geworden een paar dagen voordien, toen we het bezoek kregen van de ijsbreker, de Kapitein Kablenikow. Dit schip was volgeladen met toeristen van over de hele wereld die een niet onaanzienlijk bedrag hadden neergeteld om getuige te zijn van de zonsverduistering op Antarctica. Ze kregen ongeveer een halve dag om Davis te bezoeken, souveniertjes te kopen en kaartjes te posten, om daarna vlug verder te stomen naar de Russische basis Mirnyy vanwaar de eclips voor de volle honderd procent zou te zien zijn.

Eén spelbreker kon nog roet in het eten gooien en dat was natuurlijk het weer. Om op de hoogte te blijven van de atmosferische processen was er ook een meteoroloog aan boord en dan nog wel een Nederlander! We vonden het allebei "wel best aardig" om elkaar te ontmoeten op Antarctica en te kunnen praten over het weer (praten over het weer is voor de meeste mensen slechts het opvullen van stilte maar in mijn geval is dat mijn broodwinning!). De weersvooruitzichten voor het moment van de eclips zagen er niet denderend uit, dus die man stond onder grote druk van zijn reisgenoten. Toen ik hem zei om een honderdtal kilometer meer naar het westen uit te wijken omdat de kansen op mooi weer daar veel groter waren, werd daar met veel hilariteit op gereageerd door de eclipsspecialisten. Op de plaats die ik hen aanwees zou de maan de zon slechts voor 99 procent verduisteren en het verschil tussen 99 en 100 procent van een eclips is net hetzelfde als het verschil tussen "Een kus en een nacht vol passie!".

Maar door dit bezoek was het enthousiasme voor de eclips op de basis ook gevoelig toegenomen. Getuige zijn van zo'n uniek fenomeen en dan nog op Antarctica, een mens zou al voor minder om vijf uur 's morgens opstaan en ijzige weersomstandigheden trotseren. Die bewuste maandagmorgen was ik al vroeg aan het werk want als er één ding is dat alle weervoorspellers over de hele wereld gemeen hebben dan is dat dat ze op een ontiegelijk vroeg uur moeten beginnen werken. Een halfuurtje voordat het moment suprème zou plaatsvinden stond ik reeds klaar, goed ingeduffeld, camera op de pikkel, klaar om het te zien donker worden op een dag dat de zon ongeveer vierentwintig uur boven de horizon staat. Er waren ook een paar wetenschappers druk in de weer met het observeren van pinguïns. Men was heel benieuwd hoe die beestjes zouden reageren op dit unieke fenomeen. Er was zelfs iemand die opperde dat ze wel eens zouden beginnen vliegen...

Een bijna volledige zonsverduistering (© Marc De Keyser)

Naarmate de eclips naderde, koelde mijn enthousiasme zienderogen. De ijzige wind had me namelijk zo door en door koud gemaakt dat mijn belangstelling voor de zonsverduistering zienderogen onder het vriespunt daalde. En wanneer zou het nu eindelijk eens donker worden? Toen het eindelijk zover was kon je nauwelijks merken dat er minder zonlicht was. Het was precies alsof er een dunne wolkensluier voor de zon kwam. Het is verbazend dat een verduistering van 99 procent van de zon slechts zo een minimaal effect heeft. Ik dacht onmiddellijk aan de man die vol overtuiging zijn nacht vol passie aan het beleven was! (achteraf heb ik nog een bericht gekregen dat men van op het schip de eclipsevolutie heel goed had kunnen volgen maar net toen hét ging gebeuren schoof een vervelende wolkenband voor de zon). En de pinguïns? Die huppelden verder...

Marc De Keyser, 2 december 2003

Volgende pagina |
Terug naar inhoudstafel |