Deel 3: "Good forecast, mate!"

Het zomerseizoen op Antarctica, dit is natuurlijk onze Belgische winter, wordt hier niet bepaald door een bepaalde stand van de Aarde ten opzichte van de zon maar wel door de aankomst van het eerste schip en als het laatste vertrekt is het terug winter. Zo eenvoudig is het. Tussen deze twee tijdstippen moet er dan zoveel mogelijk wetenschappelijk werk verricht worden en dit jaar duurt deze zomer niet langer dan elf weken. Dus alles moet snel en zonder veel tijdverlies gebeuren. Maar zoals overal ter wereld durft het weer wel eens de spelbreker zijn. Die wetenschappers moeten met hun meetapparatuur ergens "te velde" gedropt worden door een Twin Otter-vliegtuig of een helikopter. Maar die piloten zijn niet al te happig om te vliegen waar ze geen hand voor hun ogen zien of ondersteboven waaien.

Vooraleer die mannen de lucht ingaan, komen ze eerst langs bij de weervoorspeller die hun met uiterste nauwkeurigheid de condities uit de doeken doet die ze onderweg en ter plaatse kunnen tegenkomen. Op basis van die informatie nemen ze hun beslissing. De "weather window", dat is de periode tussen twee tijdstippen dat het weer het toelaat om een vliegoperatie veilig te laten verlopen, is soms zo scherp bepaald, dat enig risico zeker niet uitgesloten is. Indien het echt fout gaat, kan een piloot zijn Twin Otter steeds ergens op het ijsoppervlak neerzetten want deze vliegtuigen zijn uitgerust met ski's. Ze hebben een tent aan boord en voorraden genoeg om het een aantal dagen uit te zingen, dit tot de blizzard is uitgewoed.

Nu, als weervoorspeller probeer je natuurlijk te vermijden dat ze in zulke situaties terecht komen. Dit betekent in eerste geval veel tijd- en dus ook veel geldverlies voor de organisatie maar ook het imago van de meteoroloog komt daar niet ongeschonden uit! Daarmee bedoel ik niet dat we dan persoonlijk met de vinger worden gewezen, maar het vertrouwen is zoek en dat is voor geen van beide partijen goed.

Dus is het logisch en noodzakelijk dat je als meteoroloog alle informatie die je ter beschikking hebt nauwkeurig ordent, analyseert en interpreteert. De hoeveelheid aan meteorologische gegevens die ik hier op een van de meest afgelegen oorden van onze aardbol ontvang is meer dan verbazingwekkend. De Australian Antarctic Division heeft voor heel goede communicatieverbindingen gezorgd zodat de gegevens heel vlug via het internet binnenkomen. Om kwart na vier 's morgens begin ik met het binnenhalen van de satellietfoto's. Dit zijn foto's afkomstig van de NOAA-satellieten (weersatellieten van de Amerikaanse National Oceanic & Atmospheric Administration) die de Aarde omcirkelen via de polen. Ze geven me foto's van de regio waarin ik geïnteresseerd ben met een resolutie van ongeveer 1 kilometer. Dit betekent dat ik elke wolk of mistbank, die groter is dan een kilometer, in principe kan zien. Via kaarten die ik binnenhaal via het internet, kan ik een idee krijgen van hoe de algemene atmosferische situatie er uit ziet. Dit is de basis vanwaar is vertrek om voorspellingen te maken voor de verscheidene specifieke locaties waarheen men die dag wil vliegen. De computermodellen bieden mij nog een schat aan informatie over de evolutie van bepaalde weerkundige parameters zoals de wind, de vochtigheid en dynamische beweging.

Satellietfoto van Davis en Prydz Bay

En met dit alles moet ik rond zeven uur klaar zijn, dan is het tijd voor de briefing met de piloten en de stationleader. Op dit moment maken ze, al naar gelang het weer, de planning voor de dag. Dat zijn moeilijke ogenblikken want een "weather window" is soms zodanig kort dat de piloot in kwestie twijfelt en me diep in de ogen kijkt en me lijkt te smeken "Can I have some more time? Please!" Als je dan durft toegeven heb je van de rest van de dag geen rustig moment meer en ik zit dan zenuwachtig te piekeren: "Wie zal er het eerste aankomen het slechte weer of de Twin Otter?" Ik kan verzekeren dat als ik 's avonds de Twin Otter hoor binnenkomen er een zware last van mijn schouders valt. En als de piloot dan een paar uur later de bar binnenstapt en naar me toekomt met de woorden: "Good forecast, mate!", wel dan voel ik me tien centimeter groeien.

Vele groeten vanuit de fantastisch mooie Vestfold Hills.

Marc De Keyser, 9 december 2003

Volgende pagina |
Terug naar inhoudstafel |