Antarctisch
Schiereiland - Jeroen François
Dag 6
23 december 2001
Later dan gepland bereikten we de Lemaire Channel. Het
had gesneeuwd, waardoor de zichtbaarheid niet meer optimaal
was. En met al die ijsbergen in de buurt deed de kapitein
er goed aan wat trager te varen. In tegenstelling tot de
Titanic werd van de Polar Star nooit beweerd
dat het onmogelijk kon zinken. Maar ijs breken kon ons schip
als geen ander. In de Lemaire Channel ploegde het zich langzaam
maar zeker een weg door fast ice in de Penola Strait. Te
langzaam voor expeditieleider Geoff. Het zou natuurlijk
fijn geweest zijn om verder te varen en zo de Antarctische
cirkel te overschrijden. Maar dat zou ons drie kostbare
dagen kosten en Geoff had nog van alles op zijn programma
staan. Dus zette de kapitein zijn schip in achteruit en
zocht hij andere oorden op.
De Polar Star
bewijst dat het een ijsbreker is (Lemaire Channel)
(foto: Jeroen François)
Er stond weer een landing op het programma. Maar deze keer
mochten de zodiacs op het schip blijven. De kapitein had
de Polar Star gewoon in zee-ijs geparkeerd. We
moesten dus enkel maar van het schip te stappen. En zo trokken
we te voet naar Pleneau Island. Al snel begonnen we heimwee
te krijgen naar de zodiacs. De weg naar Pleneau Island was
lang, zwaar en vermoeiend. Van wandelen was geen sprake.
Ploeteren, dat moesten we doen. We zakten met onze laarzen
meer dan dertig centimeter in de sneeuw. Het was meer een
mengsel van sneeuw, ijs en water. Bovendien wierp de zon,
niet echt gehinderd door een dikke ozonlaag, haar schadelijke
stralen op onze bezwete hoofden. Binnen de korte keren liep
iedereen in T-shirt. En 's avonds zat de eetzaal vol vuurrode
gezichten (niet voldoende ingesmeerd, mijnheer).
De afmattende voettocht
naar Pleneau Island begon
(foto: Jeroen François)
Op onze tocht naar een kleine pinguïnkolonie - velen
hadden ondertussen al rechtsomkeert gemaakt, de zwakkelingen
- werden we gadegeslagen door adéliepinguïns.
Zij toonden ons een snellere manier om vooruit te geraken
op dit moeilijke terrein. Gewoon op je buik gaan liggen
en peddelen maar. Sommigen probeerden de pinguïns te
imiteren, zonder veel succes. We kwamen nog een paar luierende
krabbeneters tegen. Alsof het nog niet warm genoeg was,
moesten we op het einde nog een heuvel beklimmen. Op die
heuvel waren enkele ezelspinguïns aan het broeden.
Een mannetje was druk bezig steentjes te stelen van andere
nesten om deze cadeau te doen aan zijn vrouw. We pauzeerden
er een half uurtje. Bij een magnifieke panorama - we hadden
zicht op Mount Shackleton en Mount Scott - maakten we het
enkele minuten stil. Het was een stilte die je enkel in
Antarctica kan meemaken. Geen auto's, geen vliegtuigen,
geen gsm's. Zalig gewoon. Iets minder zalig was de weg terug.
Uitgeput, nat van het zweet en met een geluidsoverlast veroorzakende
knorrende maag bereikten we ons schip.
Paradise Bay
(foto: Jeroen François)
Maar het beste moest nog komen: Paradise Bay. Deze baai
had zijn naam niet gestolen. De Argentijnse wetenschappelijke
basis, Almirante Brown, was gesloten. Dus maakten we maar
een zodiac-cruise. We zagen twee krabbeneters,
waarvan er één een lelijke wonde had. Waarschijnlijk
had hij een robbertje gevochten met een zeeluipaard.
Plots kwam er een groep orka's
op ons afgezwommen. Ze kwamen zo dicht dat we ze hadden
kunnen aanraken, mochten we niet zo druk bezig geweest zijn
met kiekjes maken. Wanneer de orka's wegzwommen, zetten
we de achtervolging in. De dieren waren op zoek naar robben
op ijsschotsen.
Orka (Paradise Bay)
(foto: Jeroen François)
Deze dag was ongetwijfeld het hoogtepunt van de reis. Om
dit te vieren trakteerde de kok ons op een barbecue op het
dek. Al had hij meer werk met het wegjagen van hongerige
skua's dan met het bakken van het vlees.
Naar dag 7...
intro | dag
1 | dag 2 | dag
3 | dag 4
dag 5 | dag 6 |
dag 7 | dag
8 | dag 9 tot 11
terug
naar overzicht reisverhalen
|
