Pagina 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10

Barrientos Island
(26 januari 2008)

De Drake zit er bijna op. We naderen de South Shetland Islands. We hebben 's nachts de Antarctische Convergentie overschreden, een gordel water van ongeveer 40 kilometer breed waar de koude, noordwaarts gerichte stromingen onder de warmere, circulerende stromingen zinken. De Antarctische Convergentie vormt de natuurlijke begrenzing van het zuidpoolgebied. We zitten nu dus echt in Antarctica. En dat merken we meteen. Niet alleen aan de koudere temperatuur, want tussen de mistsluiers door ontwaren we op enige afstand een wit gevaarte: onze eerste ijsberg, uiteraard veelvuldig gefotografeerd.

Onze eerste ijsberg
(foto: Jeroen François)

Megan Tierney geeft een lezing over pinguïns. Nuttige kennis voor onze landing die 's avonds op het programma staat. Ook krijgen we de film Antarctic & Héritage te zien van Henri de Gerlache. En met het oog op onze eerste landing wordt al onze buitenkleding met stofzuigers gezuiverd om te voorkomen dat uitheemse flora (zaden of sporen verstopt in de naden van jassen en rugzakken) het fragiele evenwicht tussen de zowat 350 Antarctische soorten verstoort.

Namiddag zien we voor het eerst land: Nelson Island dat deel uitmaakt van de South Shetland Islands. De Polar Star navigeert zich tussen Robert Island en Greenwich Island en langs deze weg bereiken we onze bestemming: de Aitcho Islands. Dit doet Japans aan, maar de eilanden kregen hun naam van het Britse Hydrographic Office ('HO').

Zicht op de Polar Star vanop Barrientos Island
(foto: Jeroen François)

Rond half negen 's avonds springen we voor het eerst in de zodiacs en racen we naar Barrientos Island (62° 24' zuiderbreedte en 59° 44' westerlengte), een van de Aitcho Islands. Het kleine eilandje van 1,5 kilometer lang, met een hoogte van 70 meter, is druk bevolkt met kinband- en ezelspinguïns. Om de dieren niet te storen, volgen we een met rode vlaggen afgebakende weg.

Ezelspinguïn
(foto: Jeroen François)

Kinbandpinguïn
(foto: Jeroen François)

De mist is ondertussen weggetrokken en onder een stralende zon laten we ons entertainen door de pinguïns, die zich niet veel van ons aantrekken en gewoon voort doen met hun gewaggel, geklim, gevecht, gezwem en hun zorg voor hun kuikens. Volgens de richtlijnen van IAATO (International Association of Antarctica Tour Operators) houden we ons aan een afstand van minimaal vijf meter van de dieren. Op het uurtje dat we aan land zijn, moeten wellicht alles samen duizenden foto's getrokken zijn.

Ezelspinguïn
(foto: Jeroen François)

Ezelspinguïn
(foto: Jeroen François)

Het rotsachtige eiland is bedekt met groen mos en veel guano. Toch valt de stank nog mee. Geregeld vliegen zuidpooljagers en reuzenstormvogels over de pinguïnkolonie op zoek naar eieren, kuikens, of zieke pinguïns. De pinguïns laten zich niet zomaar doen. Met zijn vijven stormen ze met wijd opengesperde bek op een skua af die wat te dicht bij hun nest komt. De roofvogel deinst verschrikt een paar meter achteruit, maar doet even later toch een aanval op een kuiken. Het leven van een pinguïn is hard, hoe schattig ze er ook mogen uitzien.

Skua tussen de pinguïns
(foto: Jeroen François)

Om 23u30 zijn we terug aan boord en genieten we nog na van onze eerste succesvolle landing.

Volgende pagina >>

terug naar overzicht reisverhalen