Pagina 1 2 3 4 5 6 7 8 9

Op 20 oktober 2007 vertrok Luc De Pauw vanuit de haven van Hobart (Tasmanië, Australië) aan boord van de expeditie-ijsbreker Aurora Australis richting Antarctica. Na tien dagen varen over de wilde Zuidelijke Oceaan kwam hij aan in de Australische onderzoeksbasis Casey. Gedurende meer dan een jaar werkt hij er als technicus in opdracht voor AAD (Australian Antarctic Division). Dit is zijn verhaal…

Luc De Pauw

Inleiding

Iedereen heeft allicht wel eens een documentaire gezien over de poolgebieden. De meesten onder ons zullen het wellicht wel interessant gevonden hebben, maar denken toch ook wel dat het veel te moeilijk en te koud is om er eens naartoe te trekken. Wel, ik ben zo iemand die altijd al gefascineerd is geweest door de poolgebieden van onze prachtige planeet. Uiteindelijk heb ik bereikt wat ik al altijd al wilde doen: overwinteren in Antarctica. Niet zomaar eventjes met een cruiseschip naar het Antarctische schiereiland varen vanuit Zuid-Amerika en dan de ijsbergen aanschouwen vanuit een gemakkelijke zetel. Nee, ik wilde het echte Antarctica ervaren. Als toerist is dit onmogelijk en aan werk geraken is helemaal niet gemakkelijk. Laat mij u vertellen hoe ik hier dan terecht gekomen ben.

Voorgeschiedenis

Ik ben geboren in 1963 in Assenede en opgegroeid in Ertvelde, dus wat dat betreft ben ik een rasechte Vlaming. Ertvelde is een gezellige gemeente ongeveer twintig kilometer van Gent en is wellicht door de meesten gekend als de gemeente van Eddy Wally. Ik kom uit een eenvoudig arbeidersgezin en mijn jeugdjaren waren vrij normaal met uitzondering dat ik eigenlijk niet kon stilzitten. Ik droomde constant van exotische bestemmingen en was bijzonder geïnteresseerd in techniek en documentaires.

Na mijn lager middelbaar onderwijs ben ik naar het technisch onderwijs overgestapt. Ik had heel wat avontuurlijke hobby's zoals motorracen, speleologie en duiken. Door mijn hobby's heb ik heel wat van de wereld kunnen zien en kreeg ik de smaak van reizen goed te pakken. Ik was vooral geïnteresseerd in de noordelijke landen en heb dan ook verschillende duikexpedities gedaan in Schotland, Ierland, enz. In 1997 heb ik samen met een paar vrienden een expeditie naar IJsland georganiseerd en daar kreeg ik de smaak van de poolgebieden echt te pakken. Enkele jaren voordien had ik al gesolliciteerd bij de BAS (British Antarctic Survey) voor een job als expeditieduiker. Ik kreeg een vriendelijke brief waarin men mij meldde dat ik niet kon deelnemen omdat ik een Belg van nationaliteit was en omdat ik niet de nodige ervaring had. Aangezien de Belgen niet actief waren in Antarctica dacht ik al dat ik het wel kon opgeven.

Vlak nadat ik terugkeerde vanuit IJsland kreeg ik een jobaanbieding aangeboden vanuit Australië als technicus/lesgever voor een bekend motorfietsenmerk. Ik had altijd al naar Australië willen gaan en dacht dat dit de kans van mijn leven was. De rest van mijn gezin was er spoedig van overtuigd dat dit een goede keuze was en in 1998 zijn we toen naar Melbourne geëmigreerd.

Al gauw werd ik ervan bewust dat Australia heel wat te betekenen heeft in Antarctica. Australië heerst over 42 procent van het Antarctische grondgebied. Toen we aangepast waren aan het Australische milieu, besloot ik om terug te gaan studeren. Ik heb toen een ingenieurscursus gevolgd met specialiteit in industriële automatisatie en robottechnologie (Swinburne University). Na vier jaar hard werken ben ik met grote onderscheiding afgestudeerd. Na mijn studie vervolledigd te hebben heb ik direct gesolliciteerd bij AAD (Australian Antarctic Division) als een expeditietechnicus.

Na een aantal weken kreeg ik een eerste brief en werd mij gevraagd om meer informatie op te sturen. Ik stuurde een verslag op bestaande uit elf bladzijden waarin ik al mijn ervaringen en vaardigheden opsomde. Kort nadien werd mij meegedeeld dat ik mij diende aan te bieden voor de verdere selectieproeven.

Volgende pagina >>