Pagina 1
2 3 4
5 6
7 8
9
De selectieproef
De job waar ik voor gesolliciteerd had, was eigenlijk heel
wat. Indien succesvol zou ik moeten instaan als technicus
op een van de Antarctische basissen. Er was echter een probleem:
door de geografische locatie is het onmogelijk om zomaar
op en af te reizen en de job hield in dat ik voor ten minste
een jaar in Antarctica moest verblijven. Dit betekent meer
dan een jaar weg van huis en de familie alleen achter te
laten. Mijn vrouw en zoon wisten dat dit heel wat voor mij
betekende en na heel wat overleg werd mij het groene licht
gegeven. Het was mijn vrouw die op de entertoets duwde om
de sollicitatie te versturen. Natuurlijk is werken in Antarctica
toch eventjes wat anders dan een normale 9-tot-5-baan. De
divisie die een overheidsafdeling is, wil heel erg zeker
zijn dat de kandidaten opgewassen zijn tegen het isolement,
het klimaat en het kunnen leven in een kleine gemeenschap.
De selectieproeven zijn dan ook heel hard en langdurig.
Van de vele duizenden kandidaten had men al vlug een selectie
gemaakt van ongeveer 350 kandidaten. Ongeveer 300 zouden
uitgenodigd worden tot de nationale selecties, de rest werd
als reserve behandeld. We werden ingedeeld in groepen van
ongeveer 20 kandidaten en werden uitgenodigd voor een twee
dagen durend interview waarvan men ons 24 uur per dag observeerde.
Ik diende mij te begeven naar een selectiecentrum nabij
de luchthaven van Melbourne. Daar werd ons vanaf de eerste
minuut het vuur aan de schenen gelegd en werden we geconfronteerd
met allerlei probleemscenario's. Tijdens het oplossen van
deze proeven werden we constant geobserveerd door acht specialisten
ter zake. We moesten constant roteren en mochten geen tweemaal
op dezelfde stoel zitten. Je kunt je proberen anders voor
te doen dan je bent, maar vroeg of later val je toch door
de mand. Het is heel vermoeiend en er is totaal geen privacy.
Op het einde van de tweede dag kreeg ik daarbovenop ook
nog eens een technisch interview, dit vond ik al heel wat
beter. Toen ik thuis kwam, had ik geen hoge dunk van mezelf
en dacht dat ik het wel mocht vergeten. Men had ons verteld
dat we binnen de twee maanden bericht zouden krijgen indien
men geselecteerd was. Toen de langverwachte brief er aan
kwam maakte ik hem met trillende handen open en kon ik het
goede nieuws lezen! Ik sprong een gat in de lucht, maar
er diende nog heel wat te gebeuren vooraleer men eigenlijk
zeker was van de job.
Een maand later moest ik mij aanmelden bij de afdeling
oorlogspsychologie van het Australische leger, ook al in
Melbourne. Eerst dienden we 650 vragen te beantwoorden en
na de lunch hadden we een vier uur durend interview met
een psycholoog. Men wou ervan overtuigd zijn dat we opgewassen
zouden zijn tegen het isolement en de ontberingen. Na een
aantal dagen werd mij meegedeeld dat ook ik ook hier geslaagd
was.
Enkele weken later diende ik mij aan te bieden in een medisch
centrum om allerlei onderzoeken te ondergaan. De onderzoeken
namen het meeste van de dag in beslag en waren heel verregaand.
We werden getest op aanwezigheid van mogelijke kankers,
aids, tbc, geslachtsziekten, allerlei soorten afwijkingen
en abnormaliteiten, enz. Uiteindelijk was ik ook hier in
geslaagd.
Opnieuw enkele weken later kreeg ik de officiële goedkeuring
toegestuurd en het werd tijd om mijn huidige job op te zeggen
en mij voor te bereiden op een twaalf weken durende training
in Hobart, Tasmanië. Dat is de plaats waar de hoofdkwartieren
van de divisie gevestigd zijn.
Op 31 juli 2007 was het dan zover. Ik had mijn wagen gepakt
en nu werd het tijd om afscheid te nemen van de familie.
Dit was een hartbrekend moment. Ik zou de woonst verlaten
voor zeventien maanden! Dezelfde avond was ik op de ferry
naar het prachtige Tasmanië (de kleinste eilandstaat
van Australië, maar toch twee keer zo groot als België).
Volgende
pagina >>
|
