Asteria-cruise naar Antarctica
"In het spoor van de Belgica"
Editie 2012

Pagina 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10

Dag 7: Groetjes uit Antarctica

‘6u15: Anchor Home’ lees ik in het logboek op de brug. “Dit weer is eindelijk weer normaal”, mijmert Kelvin. Soit. Pourquoi Pas. We snijden opnieuw door Lemaire Kanaal, zij het nu in omgekeerde richting. Een vrieszonnetje priemt af en toe door het lage wolkendek.

Goudier Eiland (64° 49’ Zuid - 63° 29’ West), de ideale spot om een militair station neer te poten. Port Lockroy, ooit een walvisfabriek, vandaag een gerestaureerde Britse basis anno 1944, is onze volgende stop. Welkom aan boord postmaster Kath. “Ons eilandje ligt goed beschut en wordt beschermd door een microklimaat waardoor het vierstromenkanaal minder snel dichtvriest.” Vijftien jaar geleden ontving het vierkoppige team enkele honderden toeristen per seizoen. Dit jaar waren het er maar liefst 18.000(!) verklapt stationcommandante Ylva Grams. Het postkantoor annex souvenirshop draait dan ook op volle toeren. “Waarom onze militairen hier destijds een station bouwden? De Argentijnen claimen land door er kindjes te maken – liefde als pasmunt voor territorium – de Chilenen zetten een hotel en wij baten een postkantoor uit.” Yan duwt me een lading enveloppen in de handen: “Van verwoede stempelverzamelaars en poolfanaten”, legt hij uit. Of ik ze wil laten afstempelen en in de knalrode Britse brievenbus proppen. “Groetjes vanuit het meest fascinerende natuurgebied ter wereld.” Met wat geluk bereiken ze binnen zes weken hun bestemming.

Kaartje posten in Port Lockroy. Nog zes weken wachten.
(© Yan Verschueren)

Sinds de restauratie van Port Lockroy in 1996 worden de ezelpinguïns die het zakdoekgrote Goudier koloniseren nauwgezet gevolgd. Het onderzoek toont dat toeristen de populatie niet hinderen. De kolonie groeit zelfs aan. En dat dankzij de menselijke aanwezigheid? Ylva twijfelt aan het oorzakelijke verband. “Mensen schrikken skua’s af die op zoek zijn naar eieren, kuikens of zieke pinguïns. Minder skua’s heeft indirect een positieve invloed op het pinguïnbestand.”

Intussen dwarrelt een tweede groep over het vlakbij gelegen Jougla Point, een broedplaats van – alweer – een forse kolonie ezelpinguïns. En laatste rustplaats van enkele in de zon gebleekte walvisskeletten. Van 1911 tot 1933 slachtten de walvisjagers hier liefst 3.500 dieren af. Walvisolie was begin 20ste eeuw een kostbaar goedje en werd gebruikt als brandstof voor verlichting of grondstof voor margarine. Nog altijd gegeerd door Zwitserse horlogemakers, leerde ik op een vorige trip. De olie behoudt zijn smerende eigenschappen immers ook bij vrieskoude.

Skeletpuzzelen op Jougla Point.
(© Yan Verschueren)

Net om de hoek spotten we een broedplaats van keizeraarscholvers. Een nest jonge dieren krijgt er zwem- en duikles. Trouwens, dat doet er me aan denken: deze avond nemen Yan en Robby een forse duik bij 0,5°C, dubbel en dik geïsoleerd in speciale droogpakken. Diepte van prestatie: 13 meter onder ijsbergspiegel. Toast!

Maar eerst nog een voorlaatste landing op Wiencke Eiland bij Dorian Baai (64° 42’ Zuid – 63° 29’ West) waar de Britten en Argentijnen letterlijk op een boogscheut van elkaar een schuilhut bouwden. “Een politiek spel waar je in het veld helemaal niets van merkt”, verzekert Kelvin. “Wetenschappers, stationbemanning, schepen tot toeristen toe staan altijd paraat om elkaar te steunen. Geen sprake van grenzen noch claims. Hout vasthouden dat het ook in de toekomst zo zal blijven.” Ik duim mee.

Johan Van Praet
23 februari 2012

Pagina 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10

terug naar het overzicht