Rosszeehond
Wetenschappelijke naam: Ommatophoca rossii
Engelstalige naam: Ross seal
Aantal: Naar schatting 220.000 dieren.
Beschermingsstatus: Veilig (IUCN, 2008)
Waar te vinden: Het komt voor rond het gehele Antarctische continent en dus niet alleen in de Rosszee, zoals de naam zou doen vermoeden. Als enige robbensoort verlaat het nooit de Antarctische wateren, maar blijft steeds aan de rand van het pakijs.
Lengte: 2 meter
Gewicht: 170 tot 190 kg
Uiterlijke kenmerken: De Rosszeehond heeft een korte snuit, brede kop, grote ogen en een uitstulping onder de kin. Hij heeft zeer lange achterste flippers.
Rosszeehond
(foto: NOAA)
Voortplanting: De vrouwtjes werpen op het ijs in november. De welpen worden 4 weken gezoogd. Meer over het voortplantingsgedrag is er niet bekend.
Voedsel: Inktvis, vis en krill.
Bedreigingen: De belangrijkste natuurlijke vijanden zijn de orka en de zeeluipaard. Vooral jonge dieren worden gegrepen.
Weetjes:
- De Rosszeehond maakt onder water soms vreemde klikkende en klokkende geluiden. Het nut van deze geluiden is onbekend.
- Het eerste deel van zijn wetenschappelijke naam (Ommatophoca) verwijst naar zijn grote ogen (ommato betekent ‘oog’, en phoca ‘zeehond’). Het tweede deel van de naam (rossii) verwijst naar James Clark Ross die het dier tijdens zijn expeditie in 1841 ontdekte.
- Zoals alle robben hebben Rosszeehonden vijftien paar ribben in plaats van de gebruikelijke dertien. Daardoor is er meer ruimte voor grotere longen. Als een rob duikt, perst de druk van andere organen zijn middenrif tegen zijn longen, waardoor alle lucht eruit geperst wordt. Dit beschermt de rob tegen de caissonziekte of decompressieziekte. Voor ze duiken hyperventileren robben. Ze slaan de zuurstof op in hun bloed en spieren en storen de lucht er dan weer uit. Robben hebben meer bloed dan landdieren van gelijke grootte. Hun bloed heeft een hoger gehalte aan hemoglobine, dat de zuurstof vervoert. Op die manier kunnen robben tot 3,5 maal zoveel zuurstof per eenheid lichaamsgewicht opnemen dan mensen.
Meer info:
|
