Asteria-cruise naar Antarctica
"In het spoor van de Belgica"
Editie 2009

Pagina 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11

Otto Norderskjöld achterna

'Een dikke mist verknalt het zicht. Ik zag hooguit enkele uit de kluiten gewassen ijsklompen op drift.' Het is zes uur en Yan kruipt ontgoocheld terug onder de wol. Vreemd want we varen door Antarctic Sound, ook wel Iceberg Alley genoemd en the place to be voor ijsbergliefhebbers. In de plaats daarvan spotten we twee bultrugwalvissen die ongestoord door de golven klieven.

Uiteindelijk doemen de ijsreuzen toch op uit de mist, met honderden, zoniet duizenden tegelijk en in de meest uiteenlopende formaten en kleuren. 'Hoe blauwer ze zijn, hoe minder lucht in het ijs zit opgeslagen', legt glacioloog Joe uit. 'Je hebt ze ook in het groen, gekleurd door de algen, of bruin dooraderd met laagjes aarde afgezet in de gletsjerkloof.' Op het moment dat de gletsjer in zee uitmondt, kalven enorme brokken af die daarna een eigen leven gaan leiden als ijskathedraal. De grootsten onder hen dolen meer dan tien jaar rond vooraleer ze tot water vergaan.

Iceberg Alley: surrealisme ten top
(© Yan Verschueren)

Tijdens het ankeren bij Paulet Eiland (63° 34' Zuid - 55° 47' West) raakt de Polar Star een reusachtige ijsberg. De reling op dek drie vangt de grootste schok op. Verf van de romp kleurt het ijs rood. Tien minuten later scheurt de eerste zodiac naar het keienstrand. Normaal nestelen hier ruim 100.000 adéliepinguïnpaartjes, maar op een paar troepjes ruiende pinguïns na kozen alle anderen het ruime sop nu de jongen zijn grootgebracht. Vandaag houden honderden pelsrobben hier de wacht, op de flank bijgestaan door een kolonie keizersaalscholvers. Dieren in overvloed om voor de lens te halen. Of om op te eten. Zoals destijds de 20 mannen van Otto Nordenskjölds expeditie die hier in 1902 noodgedwongen moesten overwinteren. Hun schip The Antarctic werd verbrijzeld door het pakijs. Met de blote hand bouwden ze een stenen hut. Toen een levensreddend onderkomen, vandaag een toeristische attractie. Helmut poseert voor de ruïne. Smile, klik.

We varen steeds verder de Weddellzee in, laverend tussen de onophoudelijke stroom van ijsbergen. Ons doel: Snow Hill Eiland. Jozef verklapt zijn vondst: 'James Weddell naar wie de zee en de gelijknamige rob werden genoemd, is in Oostende geboren. Ik vond zijn doopakte in de Brugse stadsarchieven.' Jozef glundert want nu telt ons land twee gerenommeerde poolontdekkers: Weddell en de Gerlache.

Snow Hill Eiland
(© Yan Verschueren)

'Johan, kajuit 322'. Je mag pas de zodiac in als je geregistreerd bent. Zo weet de bemanning precies hoeveel mensen aan land gaan. En hoeveel er terug moeten komen. Kwestie van niemand per abuis achter te laten. Snow Hill Eiland (64° 20' Zuid - 56° 59' West) heeft zijn naam niet gestolen. Na een dolle zodiacrit tussen de ijsbergen ploetert een eerste groep door een fikse laag verse sneeuw richting heuveltop, wind tegen. Ondertussen bezoekt groep twee nog een overwinteringhut van de Otto Nordenskjöld-expeditie. Nadat de Argentijnen de houten barak in 2003 restaureerden, is het best wel een gezellige plek. Tenminste als je even wilt schuilen voor de blizzard die almaar scherper in je gezicht snijdt. In niets te vergelijken met de vijf mannen die hier in 1902 en 1903 als sardienen in een blikje twee lange winters in volkomen duisternis doorbrachten. Je moet er wat voor over hebben om geschiedenis te schrijven.

Johan Van Praet
17 februari 2009

Pagina 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11

terug naar het overzicht