Asteria-cruise naar Antarctica
"In het spoor van de Belgica"
Editie 2009

Pagina 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11

Groetjes uit Antarctica

Welcome to the Antarctic Treaty Historic site N° 61. British Base A, Port Lockroy. 'Het is kalm dit jaar', vertrouwt stationbeheerder Rick Atkinson me toe. 'Amper 14.000 toeristen bezochten het meest populaire postkantoor, annex souvenirshop op Antarctica (64° 49' Zuid - 63° 29' West).

De gerestaureerde basis op het rotseilandje Goudier ligt goed beschut en wordt beschermd door een microklimaat waardoor het driestromenkanaal minder snel dichtvriest. Rick hangt hier al zo'n 30 jaar rond en komt aan boord om 'zijn' basis voor te stellen. Met enkele rake kwinkslagen krijgt hij het voltallige publiek in de observation lounge op zijn hand. Hij is in vorm. Nog een dikke week en hij mag met zijn driekoppige team terug naar huis.

Sinds de restauratie van Port Lockroy in 1996 worden de ezelpinguïns die het zakdoekgrote Goudier koloniseren nauwgezet gevolgd. Het onderzoek toont dat toeristen de populatie niet hinderen. De kolonie groeit zelfs aan. En dat dankzij de menselijke aanwezigheid? Rick twijfelt aan het oorzakelijke verband. 'De aanwezigheid van mensen schrikt skua's af die op zoek zijn naar eieren, kuikens of zieke pinguïns. Minder skua's heeft indirect een positieve invloed op het pinguïnbestand.'

Port Lockroy: mensen en pinguïns leven in harmonie
(© Yan Verschueren)

Rick heeft zijn buik vol van de beestjes en draait Arty Shaws Copenhagen Foxtrot op de museumgrammofoon. Op de achtergrond klopt de poststempel ononderbroken de berg ansichtkaartjes die we met zijn allen de wereld insturen. Met wat geluk bereiken ze binnen zes weken hun bestemming.

Intussen dwarrelt een tweede groep over het vlakbij gelegen Jougla Point, broedplaats van nog een forse kolonie ezelpinguïns. En laatste rustplaats van enkele in de zon gebleekte walvisskeletten. Van 1911 tot 1933 slachtten de walvisjagers hier maar liefst 15.000 dieren af. De eenzame keizerpinguïn die we gisteren totaal onverwacht spotten, maakte Hildes pinguïndroom helemaal compleet. 'Ik ben al van kindsbeen af verzot op het gesnater en gewaggel van die grapjassen. Hier zijn ze helemaal niet mensenschuw.' Met haar camera in de aanslag laat Hilde zich niet afleiden wanneer iets verder vijf ijsberen in naam van ons vaderland een ijsschots annexeren.

Skeletpuzzelen op Jougla Point
(© Yan Verschueren)

We lunchen in Buttler Passage op weg naar Lemaire Kanaal, de place to be in Antarctica: 1600 meter breed en 11 kilometer lang wispelturig water tussen Booth Eiland en het vasteland. Kaap Renard de baken aan bakboord posteert de toegang. Ik laat de basalten tweelingpiek - op de navigatiekaarten als Una's Tits genaamd - sprakeloos achter. Lemaire Kanaal biedt het allemaal. De werkelijkheid overtreft elke fototrofee uit wat spottend de Kodak Gap wordt genoemd. Een vrieszonnetje doorbreekt het wolkendek en dompelt de gletsjers in een ijzerblauwe sfeer. Dwergvinvissen trekken rustig langszij.

Zodiaccruisen door een paradijs van wit, stralend lichtblauw, azuur, lapis en kobalt
(© Yan Verschueren)

Het anker ploft op de bodem bij Pléneau Eiland (65° 2,6' Zuid - 64° 2' West). Niet veel later zak ik in de logge rubberboot langs de reling op het water. De beeldenjagers onder ons verheugen zich op de overvloed aan wild en ijs. Gretig stillen ze hun honger, bijna drie uren lang. Een zeeluipaard wil spelen en glijdt sierlijk langs, onder en tegen onze zodiac. De stilte is eenvoudig mooi. Hier sterven ijsbergen, gestrand in het ondiepe water. Je zou ze willen aanraken, maar ze dwingen je tot kijken en zwijgen.

Johan Van Praet
21 februari 2009

Pagina 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11

terug naar het overzicht