Asteria-cruise naar Antarctica
"In het spoor van de Belgica"
Editie 2009

Pagina 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11

De wind is de baas

7u10. Hannah groet de dag: 'Bultrugwalvissen aan bakboord.' Het sneeuwt en rukwinden tot 10 beaufort dwingen je terug naar binnen. De kleine sneeuwstormvogels laten het niet aan hun hart komen en vliegen rakelings langs de boeg. De kapitein blaast de voorziene landing op de ijskap van Brown Bluff af. Daar gaat onze eerste kans om voet te zetten op het Antarctische vasteland. Zelfs ankeren is bij zo'n weer nauwelijks verantwoord. Maar de kapitein geeft uiteindelijk toch het bevel, we houden halt. De mastodonte bruine rots torent als een Rocky Mountain uit de zee. Verbluffend.

Hoe lager op het schip, hoe kleiner het roleffect. Daarom zijn wellicht de rondleidingen door de machinekamer alsnog een succes. Onze ijsbreker is van het type 'Baltic Sea' en beschikt over vier schroeven. Zijn romp is zo ontworpen dat de neus op het ijs wordt gestuwd en door de samenwerking van kracht en gewicht de ijslaag kraakt. De elektrisch aangedreven dieselmotor van 12.000 pk produceert de vereiste stuwkracht om door ijslagen van twee tot drie meter te ploegen. En dankzij zijn afgeronde ergonomie (nergens in de architectuur van de Polar Star vind je een rechte lijn) wordt de wrijving tot een minimum beperkt.

Esperanza bij 10 beaufort
(© Yan Verschueren)

Na de middag zetten we koers naar Hope Bay waar de Argentijnen sinds 1951 basis houden. De baai kreeg zijn naam omdat drie leden van Otto Nordenskjölds expeditie hier in 1902 hoopvol wachtten tot het expeditieschip de Antarctic hen terug zou komen oppikken. Toen het schip klem zat in het pakijs stuurde de kapitein de drie vooruit om de overwinteraars op Snow Hill Eiland te verwittigen dat 'het wat later zou zijn'. Maar de voorhoede botste op open water en keerde op zijn stappen terug. De drie wisten niet dat de Antarctic ondertussen was vergaan en de twintig schipbreukelingen naar Paulet Eiland waren gevlucht. Al die tijd wachtten op Snow Hill Eiland de overwinteraars tevergeefs op het schip dat hen zou komen oppikken. Terug in Hope Bay begrepen de drie al snel dat er iets loos was met hun schip en bouwden een hut om de winter door te komen. Soit, om een lang verhaal kort te maken: uiteindelijk werden de drie groepjes opgepikt door een Argentijnse reddingsexpeditie. Moraal van het verhaal: hoe sterk de wilskracht van de mens ook is, de natuur trekt altijd aan het langste eind.

Hoop doet leven. Dus noemden de Argentijnen hun basis Esperanza. Daar werd ook het eerste kind op Antarctica geboren. Liefde als pasmunt voor territorium. We gaan niet aan land hoe graag we dat ook willen. Bij 10 beaufort is een zodiac de speelbal van de golven. Om de ontgoocheling van de passagiers te temperen, loodst kapitein Jacek de ijsbreker in de baai waar de gletsjers Arena en Depot met een slakkengangetje jaarlijks miljoenen tonnen ijs in zee storten in de vorm van majestueuze tafelijsbergen. Als nomaden op drift zwerven ze langs de horizon. Je wordt stil bij zoveel gratie.

Jonge ezelpinguïn op Gourdin
(© Yan Verschueren)

De stormwind schuurt langs de ijsreuzen. De Polar Star zoekt beschutting bij Gourdin Eiland (63° 11' Zuid - 57° 17' West). Dan brengt Hannah het goede nieuws: we kunnen aan land. Kuieren tussen ezel-, kinband- en adéliepinguïns bij valavond. Ik volg de raad van Mick en ga rustig zitten en geniet. Het licht wordt met de minuut mooier en dompelt de omgeving in een gloed van roze en blauw. Wat een avond!

Johan Van Praet
18 februari 2009

Pagina 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11

terug naar het overzicht